exitus

   exitus ūs, m    [ex + 1 I-], a going out, going forth, egress, departure : omni exitu interclusi, Cs.: hominum exitūs adservare, Cs.: ne exitus inclusis ab urbe esset, L.— A way of egress, outlet, passage : angustus portarum, Cs.: de multis nullus, Iu.: insula exitūs maritimos habet: septem e domo, L.—Fig., a way out, end, close, conclusion, termination : orationis: adducta ex exitum quaestio est: magnarum initia rerum facilem exitum habuerunt, Cs.: casūs habent in exitu similīs (verba): Hinc omne principium, huc refer exitum, H.: in exitu iam annus erat, L.: oppugnationis, Cs.: fabulae, catastrophe : vitae, N.: tristīs exitūs habuit consulatus: causae, quae plurimos exitūs dant ad eius modi degressionem, i. e. opportunities. —End of life, end, death : Caesaris: hic exitus illum tulit, etc., V.: saevus, Iu.: bonos exitūs habere.— A means, method, way, device, solution : exitus ab utroque datur regi: defensionis.— An issue, result, event : incertus belli: huius diei: de exitu rerum sentire, Cs.: futuri temporis, H.: spei, accomplishment , L.: sine exitu esse, without result , L.: ingens, V.: meliores habere exitūs: (fortuna) Belli secundos reddidit exitūs, H. — Prov.: Exitus acta probat, the event justifies the deed , O.

* * *

exitus N M

exit, departure; end, solution; death; outlet, mouth (of river)